88. Blaise Pascal i Strong Roots Foundation

    Nasi rwandyjscy gospodarze, Blaise Pascal i Epiphanie to ludzie nietuzinkowi, bogactwem tu nie śmierdzi, ale serca mają szczerozłote. I te ciągle śmiejące się twarze. Przy kolacji przyrządzonej wcześniej na ogniu na podwórku (kuchni w domu nie mają) gospodarz snuje swoją historię.

Blaise Pascal urodził się 11 czerwca 1985 roku na południu Rwandy w prowincji Huye (wym. huje), i można by powiedzieć żartobliwie, że jaka prowincja takie życie, ale jego historia śmieszna nie jest. W wieku gdy mały Pascal ma trzy lata, mama rozwodzi się z ojcem i odchodzi z domu z powodu straszliwej biedy. Malec zostaje z ojcem i dwoma strasznymi braćmi. Rok później, w wyniku ciężkiej choroby umiera mu ojciec i groźba śmierci głodowej poważnie zagląda w oczy trzech chłopców. Jego starsi bracia, mimo iż dzieci, poważnie biorą sobie do serca opiekę nad małym i niedożywionym Pascalem. Najstarszy, czternastoletni brat w roku 1991 znajduje pierwszą pracę. Zostaje rowerowym taksówkarzem. Rower jest wypożyczany, oczywiście, ale taka praca pozwala na posłanie Pascala do szkoły podstawowej. Edukacja pochłania praktycznie wszystkie pieniądze. Cała trójka strasznie głoduje, bywa, że Pascal mdleje z niedożywienia. W roku 1994 nadchodzą straszne czasy dla naszego bohatera. Podczas ludobójstwa traci braci, którzy zostają posiekani maczetami. Dziewięcioletni chłopiec zostaje sam, wkoło szaleje rzeź, zakrwawione maczety świszczą złowrogo w powietrzu. Ukrywa się nasz bidulek pod kartonami, w jakichś ruinach, a w nocy wychodzi na żer do śmietników. Edukacja zeszła już dawno na plan dalszy. Chłopiec czuje nadchodzącą śmierć. Czeka nawet na nią z utęsknieniem. Wkrótce złączy się z bliskimi i pozostanie z nimi na wieki. Ratuje go cud. Mimo, że Rwanda pogrążona jest w bestialstwie, Bóg dawno o niej zapomniał, ulicami leje się krew a wygłodniałe psy wyszarpują wnętrzności z trupów leżących gdzie popadnie, wydarza się cud. W tym świecie, gdzie fetor gnijących w upale zwłok wieszczy rychłą śmierć malca, z jakiegoś kubła na śmieci wyciąga go stara wdowa. Lituje się nad dzieckiem i przygarnia go do swojego domu. Blaise Pascal w ostatniej chwili zabiera swą malutką, czarną głowę z pniaka, nad którym wisiał katowski miecz niesprawiedliwości tego świata. Niechybnie by ją uciął gdyby nie litościwa kobieta, która po odkarmieniu chłopca, posyła go do szkoły. Lata mijają i w roku 2004 Pascal kończy szkołę średnią ze świetnym rezultatem. 

Phanie

 W tym momencie, jako dorosły już dziewiętnastolatek jedzie do Ugandy i uczy języka suahili. Jego paskudne dzieciństwo zakończyło się, ale nie kończy się jeszcze jego historia. Po kilku latach dochodzi do wniosku, że musi spłacić swój dług, potrzebujących dzieci w Rwandzie jest aż nadto. 11 czerwca 2013 (w swoje urodziny) zakłada organizację Strong Roots Foundation, mającą na celu pomoc sierotom i potrzebującym dzieciom. Zakłada małą szkołę, gdzie wolontariusze dają dzieciom to co dla nich najważniejsze, bezpieczeństwo i edukację. Dobro które kiedyś otrzymał od nieznajomej, starszej i biednej wdowy, która mimo, że nie miała wiele uratowała mu życie musi, według niego, iść dalej w świat. Pascal nie robi dziś kariery, ta nic dla niego nie znaczy. Tłumaczenia na różne języki pozwalają na jako takie życie. Cała jego energia skupia się na jego kochanych dzieciach. ,,Bóg pozwolił mi żyć i teraz patrzy co ja robię z tym życiem”, tak mówi Blaise Pascal, mocno wierzący katolik. Słuchamy tej historii z zapartym tchem, i mimo, że jest ona wyciskaczem łez, to dzięki temu, że Pascal jest ciągle uśmiechnięty, ba roześmiany, nie odczuwamy przygnębienia. Nasz gospodarz nie żywi żalu do świata, nie żywi żalu do nikogo, wprost przeciwnie, odczuwa wdzięczność.

    

Nazajutrz jedziemy do szkoły pod auspicjami Strong Roots Foundation. Trzeba przyznać, że szkółka jest położona w bardzo ubogiej dzielnicy. Ciężko znaleźć tu kawałek równego terenu, jest pagórkowato. Gdy tylko przekraczamy próg metalowej bramy, przez którą żeby przejść trzeba się pokłonić w pas, dzieci rzucają się w naszym kierunku. Ponieważ wchodzę jako pierwszy, największy atak rozwrzeszczana gawiedź przypuszcza na moje nogi. Niemal obalam się w błoto. Śmiechom, krzykom nie ma końca. Kilkoro smyków mocno przywiera mi do nóg i za nic nie chce odpuścić. A ja, jak to ja, podbródek wpada w rezonans, w krtani ściska, a do oczu napły… kurdemole, nie teraz. Pascal wybawia mnie z kłopotu, jedno słowo wystarczy, żeby dzieci odpuściły. Oglądamy szkołę, obejście, wygłupiamy się z dzieciakami. Obsługa pokazuje nam dziennik klasowy, zupełnie nie podobny do znanych nam w Europie. Każde dziecko ma swój dzienniczek, gdzie zapisuje się jego postępy. Jest on kolorowy i okrągły. Rozdajemy dzieciom podarki, A. sporo ich przywiozła z Polski. Dzieciarnia, nie rzuca się na nie, ale spokojnie, w ogonku, każdy czeka na swoją kolej.

  

   Pomimo widocznego ubóstwa, czuć unoszące się tu dobro. Spędzamy tu ponad godzinę, wśród tych 62 dzieciaczków. Jak zwykle zostawiam tu kawałek swojego serca. Niestety, miesiąc później, już w domu dowiem się, że jeden z chłopców nie żyje. Bawili się, łobuzowali i jeden nieborak spadł z drzewa i się zabił. Pascal powie: ,,Bóg widocznie tak chciał”. A ja powiem po ludzku: ,,Kurwa mać”.

   Ostatnio natomiast Pascal powiadomił mnie o problemie finansowym. To nic nowego dla niego, ciągle się z nimi zmaga. Teraz jednak chcą jego a raczej dzieciaki wyrugować z wynajmowanego budynku. Nie ma chłop na zapłacenie czynszu za szkołę. Nie lubię żebractwa internetowego, ale zapytam. Może ktoś zechce wspomóc Strong Roots Foundation w Kigali? Oczywiście, liczy się każda złotówka. A może ktoś chce pomóc i pojechać do nich na wolontariat? Może uczyć angielskiego. Z białasem w środku władze miasta pewnie nie wyrzucą dzieci na bruk.

 

trochę niewyraźna przyszłość...

Jeśli ktoś zechce pomóc, może się skontaktować ze mną ( ar.mal@interia.pl) lub z Pascalem : https://www.facebook.com/nkurikiyineza.blaisepascal?fref=ts

Króciutki film jaki nagrałem będąc tam:

https://www.youtube.com/watch?v=kXm4z9fqOfQ