bananyicytrusy.blogspot.com: 65. Rada plemienia Karo

Styczeń, luty 2016

Ranek w wiosce plemienia Karo obudził nas odgłosami kóz z otwieranej zagrody. Zwierzęta udawały się na wypas, a my zaczęliśmy z wolna opuszczać namioty. Zjedliśmy śniadanie, podczas gdy nasze pielesze zostały spakowane i umieszczone na dachu samochodu. Mieliśmy już wyjeżdżać z wioski, gdy stała się rzecz niesłychana. Otóż okazało się, że jeden z nas jest bez pieniędzy i paszportu. Zostawił saszetkę, którą zazwyczaj nosił na piersi, pod materacem w namiocie. A namiot już spakowany. Materac też. A paszportu i 500 Euro, ani widu, ani słychu. Natychmiast zgłosiliśmy to naszemu przewodnikowi i zaczęła się burza we wsi. Okazało się, że namioty pomagali składać wioskowi chłopcy. Przeprowadzano śledztwo, kto w tym uczestniczył. Cała wieś niemal zbiegła się w jedno miejsce. Wódz wioski tak zaczął się drzeć, że pierwszy raz w życiu zobaczyłem, jak wygląda gość, który ciska gromy i błyskawice oczami. Żyły na czole tak mu wyszły, że niemal opuściły jego głowę. Po chwili darli się niemal wszyscy. Rozpętała się taka chryja, że aż się wystraszyliśmy. Tym bardziej, że wielu facetów mocno ściskało w rękach kałasznikowy, a kilkunastoletni chłopiec-tłumacz, powiedział mi, że obawia się czy nie pościelą się zaraz trupy.

W końcu, po kilkunastu minutach dwóch chłopców przyniosło paszport. Uff, co to była za ulga. Kazano nam czekać aż się znajdą pieniądze. Nasz przewodnik powiedział, że zostajemy we wsi do skutku, aż wszystko wróci do właściciela. Usiedliśmy więc gdzie się dało, chowając się przed słońcem, które coraz mocniej operowało. Gdy siedziałem przy jakiejś chatce, czekając na rozwój wydarzeń podeszła do mnie około pięcioletnia dziewczynka z nosidełkiem z koziej skóry na plecach. 5 lat dla dziewczynki to dobry okres, żeby dać jej młodsze rodzeństwo pod opiekę. Chodzą więc dziewczynki, bez cienia skargi, ze swoimi braciszkami lub siostrzyczkami, uczepionymi ich pleców. W nosidełku tej dziewczynki, grzecznie siedział malutki chłopiec wesoło i spokojnie patrząc na świat. Gdy mnie zobaczył, trochę się przeraził (białe ryło), ale w końcu z chęcią poszedł na ,,opa” do dziadzi:). Siedzieliśmy tak jakąś chwilę. Był tak malutki, że miałem obawy czy go nie zgniotę. Albo że mi narobi na spodnie, bo brzdąc był oczywiście nagi.

Potem przyszedł czas na kawę. W pobliżu jednej z chat odwiedziłem najmniejszą kawiarnię świata w jakiej kiedykolwiek udało mi się być. Zaradna pani położyła na ziemi coś w rodzaju obrusu, przystroiła go gałązkami świeżych roślin, poustawiała filiżanki i spodeczki i interes zaczął się kręcić. Gałązki mini ogniska już odpalone w specjalnym naczyniu. Ruszyła sprzedaż kawy. Kawa w Etiopii to cudo, choć według niektórych z nas, jest ,,ciut za mocna”. Dla mnie walory smakowe i zapachowe (ognisko, jako kadzidełko) były wspaniałe. Zapłaciłem kilka birrów za czarny napój, a filiżanka powędrowała do zmywaka w postaci plastikowej miski.

Podczas gdy piliśmy kawę, podszedł do nas bardzo grubo ubrany, około 20-letni człowiek. Był okutany chyba we wszystkie kapoty ze wsi. Na głowie miał wełnianą czapkę. Domyśliłem się, że cierpiał na malarię. Poprosił nas bezskutecznie o jakiś lek. Szkoda mi się go zrobiło i przykro, że nie mogliśmy mu pomóc.

Tymczasem na ,,froncie saszetkowym” zmiany były następujące. Znalazły się 3 zdjęcia z saszetki kolegi, natomiast po forsie ani śladu. Chcieliśmy już zrezygnować z pieniędzy (po konsultacji z najbardziej zainteresowanym), ale przewodnik kazał nam czekać aż do rozwiązania sprawy. Straszył mieszkańców wioski Policją, a nawet publikacją zdjęć (jeden z nas je zrobił) winowajców w Internecie. Choć to dla nich była pewnie abstrakcja, to wyglądali na wylęknionych. Po następnych 15 minutach zrobił się wielki ruch. Pod akacjami zaczęli zajmować miejsce mężczyźni plemienia Karo. Wielu z nich dzierżyło w rękach karabiny. Miny mieli surowe, twarze napięte. Podstawiono mi wioskowy stołek i kazano usiąść naprzeciwko mężczyzn. Obok mnie, w linii prostej, posadowiono resztę naszej ekipy. Rozpoczęło się coś, co można nazwać radą starszych plemienia Karo, z naszym udziałem. Nasz przewodnik Wondimu był tłumaczem. W skrócie można powiedzieć, że starszyzna zażądała skasowania zdjęć winowajców, ponieważ pieniądze się znalazły. Okazało się, że dwóch chłopców wyrzuciło je w buszu, bo nie wiedzieli co to jest. Przepraszali nas za chłopców i obiecali solennie, że ich srogo ukażą. Chcieli wiedzieć jaki jest nasz punkt widzenia tej sprawy i co my mamy do powiedzenia. Wstałem z mojego ,,krzesełka” i zabrałem głos. Przeprosiłem za nieroztropność kolegi, za wodzenie na pokuszenie ciekawskich chłopców. Powiedziałem, że dzieci na całym świecie, gnane ciekawością, są w stanie zrobić tak nikczemny uczynek. W naszym, polskim plemieniu mogłoby ich spotkać to samo, gdybyśmy tylko odmienili role. Powiedziałem, że dzieci na całym świecie, są takie same. Chciałem, żeby odstąpili od kary chłosty, którą zapowiedzieli wykonać na chłopcach. Przyniesiono mi pod oczy długą witkę, czy też rózgę, którą kara ma być wykonana. Nogi się pode mną ugięły, gdy ją zobaczyłem z bliska. Oczyma wyobraźni ujrzałem poprzecinaną skórę chłopców i blizny na długie lata. Prosiłem o niebicie chłopców, w imieniu wszystkich Polaków. Niestety bezskutecznie. Dostałem odpowiedź, że kara MUSI być wykonana, bo w innym przypadku chłopcy niczego by się nie nauczyli na przyszłość i to by była dla nich jeszcze większa krzywda.

Z każdą chwilą dłonie na karabinach członków rady plemiennej rozluźniały się. Rozluźniały się również napięte twarze. Można było dostrzec, nieśmiałe jeszcze uśmiechy, które wkrótce po wystąpieniach zamieniły się w pełne uśmiechy i radość ze szczęśliwego zakończenia niemiłej sytuacji. Nastąpiły uściski dłoni między plemieniem Polaków a plemieniem Karo. Robiliśmy zdjęcia już bezkarnie, tzn. bez zapłaty:) Cała akcja z saszetką trwała chyba ze 2 godziny i kosztowała nas (jednego gościa szczególnie) sporo emocji. Udział i zabranie głosu (łamiącego się) na radzie plemienia Karo był dla mnie wielką przygodą i na długo zostanie w pamięci. Pewnie na zawsze.